நேரம் பனிரெண்டு தார்சாலையில் 

தனியே மூதாட்டி ததும்பிக்கிடந்தாள் !

எழுபதிருக்கும் எழுவதற்கு மூன்றாவதாய் ஒரு கால் முழுத்தேவைதான் ,

முடியாமல் மகிழ மரத்தடியில்  அமர்ந்தபடியே உயிர்மூச்சி விட்டாள் !

கண் வேர்த்து, கொஞ்சம் பூத்து நிறைந்திருந்த மகிழம் 

குடையாய் நன்நிழல் தந்தது,

விட்ட பெருமூச்சு பொருமையாகத்தான் வெளிவந்தது !

ஆனாலும் காற்று கடிவாளமிட்டு, சூராவளியாய்

சாலையை வளம் வந்தது,

காகதிமாய் பூக்கள் தாரில் தரித்து விழுந்தது

அன்னாந்து பார்த்தால் எழும்புக்கூடாய் மரம் நின்றது, 

செக்கச் சிவந்த சூரியன்  அவள் முகத்தில் முத்தமிட்டது, 

வியர்வை மார் நடுவே வழி செய்து ஊற்ரெடுத்தது, 

மகிழம் அவளை வெறைக்கப் பார்த்துக்கொண்டே வாடியது

மூதாட்டி தாகத்தில் தவித்து தலைகவிழ்ந்தாள், 

மகிழம்பூக்கள் இரண்டு காதலர்களால் 

கால்மிதிபட்டு சிவப்பு இரத்தம் தெரிக்க பகுதி இறந்தும், 

மின்வாகனங்களால் மீதி நசுங்கியும் கொலை செய்யப்பட்டது...

மூதாட்டி சாலையோரம் இறந்து கிடந்தால்

மகிழம் சாலையிலேயை மாண்டுபுதைந்து விட்டது !

நீங்கள் சூரியன் நான் வெற்று மரம்....

நீங்கள் காதலர்கள் நான் மின்வாகனம்.....!

நன்றி - த அருண்பிரசாத்